Κάτι από μενα...
Τα πράγματα είναι απλά! Αγαπώ την τέχνη.. Αγαπώ την τρέλα της τέχνης.. Το σκεφτόμουν τώρα, το σκέφτομαι συχνά τελευταία και απλά είχα την ανάγκη να το γράψω!
Ξύνπησα πολύ νωρίς σήμερα και έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται πολλά πράγματα: Λίγο γι' αυτά που πρέπει να κάνω..λίγο γι'αυτά που θέλω να κάνω.. Ή ίσως είχα ανάγκη από λίγη ηρεμία?
Περίεργο! Την μισώ την ηρεμία!
Αν πάω πίσω στα χρόνια που διάλεγα να ακολουθήσω τον κλάδο της διακόσμησης, θεωρώ οτι δεν ήμουν τόσο συνειδητοποιημένη για τις δυσκολίες που συνοδεύουν αυτό το επάγγελμα. "Πολυτέλεια στις μέρες μας", "Γιατί δεν στοχεύεις στην Αρχιτεκτονική?", "Μήπως να σκεφτόσουν κάποια σχολή του Πολυτεχνείου?". Χαίρομαι που δεν άκουσα αυτές τις φωνές. Είναι ευλογία να κάνεις επάγγελμα το χόμπι σου. Είμαι ευτυχισμένη που μου δίνεται η ευκαιρία να δημιουργώ χώρους που κάνουν χαρούμενους κάποιους ανθρώπους. Δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα να περιβαλλόμαστε από έναν χώρο που μας γεμίζει αισιοδοξία, που χαιρόμαστε να περνάμε τις ώρες μας σε αυτόν. Είτε είναι το σπίτι μας, είτε το μαγαζί μας, είτε το γραφείο μας!
Πολλοί μου λένε οτι οι χώροι που σχεδιάζω βγάζουν κάτι από εμένα. Αν από την μία πλευρά αυτό με συγκινεί, γιατί αυτός είναι ο στόχος κάθε ατόμου που βάζει λίγο από τον χρόνο του στην τέχνη, από την άλλη αναρωτιέμαι ποιο κομμάτι του εαυτού μου βγάινει προς τα έξω. Νομίζω πως η τέχνη είναι μια σιωπηλή ποίηση, μια σιωπηλή έκφραση όλων αυτών που δεν μπορείς να φωνάξεις δυνατά. Όλων αυτών που δεν μπορείς να είσαι!
Δεν είμαι ρομαντική, στην πραγματικότητα ο ρεαλισμός μου είναι αρκετά εκνευριστικός για τους γύρω μου. Σχεδιάζω όμως ροζ κοριτσίστικα δωμάτια, καθιστικά με ρομαντικό ύφος και λουλούδια σε όλους τους χώρους. Είμαι αφηρημένη, με πιάνει άγχος και πανικός κάθε φορά που έχω να κάνω κάτι σημαντικό.
Είμαι κυκλοθυμική. Αν και χαμογελάω πάντα, νομίζω ότι η διάθεση μου μπορεί να αλλάξει ογδόντα φορές κατά τη διάρκεια της ίδιας ημέρας. Είμαι και συναισθηματικά κυκλοθυμική, μπορώ να λατρεύω κάποιον, αλλά για κάποιο λόγο να μην θέλω να τον δω. Είμαι απαισιόδοξη, καταστροφική, παρανοϊκή και δεν εμπιστεύομαι κάποιον που έχει να πεί έναν κακό λόγο για όλους. Στην πραγματικότητα, είναι λίγοι άνθρωποι που εμπιστεύομαι.
Ζω μέσα στα χρώματα, όμως ο ιδανικός κόσμος μου είναι λευκός, σχεδόν άδειος. Ο πραγματικός μου κόσμος, ωστόσο, είναι γεμάτος από αναμνήσεις που δεν μπορώ να πετάξω. Φωτογραφίες, αποκόμματα, σημειώματα, μπιχλιμπίδια μικρής αξίας (ή έτσι φαίνεται).
Δεν είμαι πολύ ανεκτική με τους μη ανεκτικούς, είμαι ειρωνική με τους είρωνες, αλλά δεν κουράζομαι ποτέ να ακούω ένα φίλο που μου λέει για τον εαυτό του. Στην πραγματικότητα, οι φίλοι μου μάλλον μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, και ίσως να μην φτάνουν και μέχρι το μικρό δάχτυλο..
Ελπίζω να βγαίνει προς τα έξω η ρομαντική πλευρά μου, η μικρή Βάγια που είναι κρυμμένη πίσω από την μεγάλη, την σοβαρή. Αυτή που δεν θα μεγαλώσει ποτέ και θα λατρεύει πάντα την τρέλα και την ομορφιά της τέχνης!
